Το χωριό, κτισμένο σε υψόμετρο 960 μέτρων, κατοικήθηκε περίπου το 1620 από οικογένειες βοσκών από το χωριό Γαβρισιοί και την Πετσάλη, που είχαν για αρχηγό κάποιο μεγαλοκτηματία και αρχιτσέλιγκα που λεγόταν Μπούλτσης. Στα μέσα του 18ου αιώνα συνοικίστηκαν στη σημερινή θέση του χωριού. Προσχώρησαν στο Βοινίκο και έδιναν 18 Βοϊνίκηδες και αργότερα 100 άσπρα (τουρκικό νόμισμα). Η πλούσια βλάστηση τους έδωσε τη δυνατότητα να ασχοληθούν με την ξυλουργική, γνωστοί ως «ματεράδες».

Ο αρχηγός τους, ονόματι Καρακώστας, είχε μεγάλη επιρροή στον Αλή Πασά και μόνο σε αυτούς επιτρεπόταν να βγαίνουν νύχτα από το Κάστρο των Ιωαννίνων. Αργότερα έγιναν έμποροι κυρίως ξυλέμποροι, με επιχειρήσεις στα Γιάννενα και αλλού. Πολλοί ξενιτεύτηκαν στην Μακεδονία, Θράκη, Ρουμανία, Ρωσία.

Τον 18ο και 19ο αιώνα το χωριό ακμάζει. Χτίζονται αρχοντικά και εκκλησίες (Εκκλησία Αγίου Γεωργίου 1806). Λειτούργησαν τρία σχολεία, Δημοτικό Σχολαρχείο και Παρθεναγωγείο. Το Δημοτικό και το Σχολαρχείο συστεγάζονταν σε κτίριο που σήμερα δεν υπάρχει. Δημοτικό υπήρχε πριν το 1840,αλλά πιο οργανωμένο και πλήρες έγινε κατά τα έτη 1852-1858. Λόγω των εύπορων κατοίκων του, το χωριό αποτέλεσε έναν από τους βασικούς στόχους των ληστών που λυμαίνονταν την ευρύτερη περιοχή μετά την άρση των προνομίων που είχαν εξασφαλιστεί από τους Τούρκους.

Στις 15 Ιουλίου 1943, την ίδια μέρα με τους Ασπραγγέλους, το χωριό παραδόθηκε στις φλόγες από τους Γερμανούς με αποτέλεσμα 56 καμένα σπίτια και ένα θύμα.