Δεν είναι δυνατόν να εξακριβωθεί το πότε συνέβη αυτό αν και τα ευρήματα στην περιοχή, μας πάνε πολύ παλιά πίσω, σε χρόνους προελληνικούς όπως μαρτυρούν άλλωστε και τα λείψανα πελασγικών κτισμάτων στην θέση «Ρασιανιά».
Για διαφόρους λόγους (π.χ. εξαιτίας της έλλειψης πόσιμου νερού σε ορισμένα μέρη) οι κάτοικοι αυτών των περιοχών σταδιακά εγκαταστάθηκαν στην σημερινή τοποθεσία του χωριού.
Γνωρίζουμε πάντως ότι στα μέσα του 14ου αιώνα στο χωριό μας κτίζεται το μοναστήρι της Παναγίας, από Κρητικούς μοναχούς.
Το 1431, όπως αναφέρει ο Βρυσοχωρίτης δάσκαλος Νικόλαος Εξάρχος στο βιβλίο του «Το Ντομπίνοβο», η Τουρκική καταγραφή καταχωρεί στα μητρώα της το χωριό μας ως κόμη με 1180 κατοίκους.
Το 1943 οι γερμανοί έκαψαν το χωριό.
Στο διάστημα του μεσοπολέμου στο χωριό η κατάσταση γίνεται πολύ δύσκολη και πολλοί συχωριανοί μας ξενιτεύονται.
Το χωριό αρχίζει να συρρικνώνεται για τα καλά και το 1940 αριθμεί μόλις 132 κατοίκους.
Λίγο πιο νωρίς, το 1927, «αποφασίζετε» η αλλαγή του ονόματος.
Το Ντομπρίνοβο γίνεται πλέον Ηλιοχώρι.
Ο επερχόμενος δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος και η Γερμανική κατοχή δίνουν ακόμη ένα κτύπημα στο δοκιμαζόμενο χωριό.
Στις 18 Οκτωβρίου του 1943 οι Γερμανοί καίνε όλα τα χωριά της περιοχής μας και φυσικά και το Ηλιοχώρι.
Η τεράστια καταστροφή για το χωριό όμως δεν είναι μόνο οικονομική. Σύμφωνα με όλες τις μαρτυρίες τόσο στην κοινότητα όσο και σε σπίτια ιδιωτών υπήρχε συγκεντρωμένο σπουδαίο ιστορικό υλικό που δυστυχώς δεν μπόρεσε να διασωθεί. Έγγραφα, θρησκευτικά και ιστορικά κειμήλια αιώνων καταστρέφονται σε μια μέρα από την ναζιστική θηριωδία
Ο εμφύλιος πόλεμος  που ακολουθεί χειροτερεύει ακόμη περισσότερο την κατάσταση.
Πολλοί συχωριανοί μας φεύγουν ως πολιτικοί πρόσφυγες από την πατρίδα