Στα χρόνια του Δεσποτάτου, το 1361, η Βεζίτσα με χρυσόβουλο του Σέρβου Δεσπότη Συμεών Παλαιολόγου, παραχωρήθηκε σαν τιμάριο στο Δούκα Ιωάννη Τσάφα Ουρσίνο, όπως και τα Άνω και Κάτω Σουδενά και το Τσερβάρι.

Στη θέση «Γενίτσαρη», ανάμεσα στις κοινοτικές περιοχές Βίτσας και Μονοδενδρίου , υπάρχει ένας από τους αρχαιότερους οικισμούς που έχουν ανακαλυφθεί στη γύρω περιοχή. Είναι ένας μικρός κτηνοτροφικός οικισμός με δύο παρακείμενα νεκροταφεία, το Νότιο (151 τάφοι) και το Βόρειο (26 τάφοι), με διάρκεια ζωής από τον 9ο-8ο π.Χ. αιώνα ως τα τέλη του 4ου αιώνα π.Χ.

Το χωριό είναι κτισμένο σε υψόμετρο 960 μέτρα και αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της αρχιτεκτονικής δομής των χωριών της περιοχής με τα αρχοντικά, τα πέτρινα καλντερίμια, τις πολλές εκκλησίες και την πλατεία με τον μεγάλο πλάτανο, αναπόσπαστο στοιχείο όλων των πλατειών της περιοχής. Σημαντικά μνημεία ειναι ο ναός της Κοίμησης της Θεοτόκου (1554), του Αγίου Νικολάου (1619) και των Ταξιαρχών (1607).

Στις 27 Ιουλίου 1943 το χωριό πυρπολήθηκε από τους κατακτητές με αποτέλεσμα την καταστροφή τριών σπιτιών, ανάμεσα στα οποία ήταν και ένα από τα καλύτερα αρχοντικά του Ζαγορίου, το αρχοντικό των αδελφών Πανταζή γνωστό με το όνομα Αρχοντικό «Βελογιάννη».